Verslag Ballonvossenjacht 2018

9 september 2018. Het staat al sinds vorig jaar geblokkeerd in mijn agenda. Dit is de dag dat de 40e ballonvossenjacht plaats zal vinden. Voor mij de 4e keer dat ik actief jaag op de ballon. Maar dit jaar gaan we voor het podium. De apparatuur is hetzelfde, de strategie wordt nieuw.

Het team bestaat uit Wouter (zonder call), Marcel PA3AUV en ikzelf (Jeroen PA1JRN). Wouter is mijn ex-collega van R&S, de vaste coureur en navigator, en zéér gedreven om te winnen. Ook Marcel is een ex-collega, maar dan van DARE. Marcel is dit jaar nieuw in dit team, en bleek met zijn Fokzbox en HB9CV een uitstekende aanwinst te zijn.

De radio-dag begon rond 11.00 uur, waar ik een kort QSO maakte met PI4RCG voor de statistieken en de QSL kaart. Om 12 uur arriveerden Wouter en Marcel op mijn thuis QTH in Utrecht, waar we onder het genot van een lunch de strategie bespraken en de doppler set op de auto van Wouter plakten. We bekeken online de windrichtingen op diverse hoogtes en hadden de livestream van PI4RCG op groot beeld paraat.

Om 13 uur werd de ballon losgelaten. We bekeken aandachtig de ATV-beelden, maar werden er nauwelijks wijzer van. We herkenden geen water, snelweg of stad. Er zat niets anders op dan de auto in te stappen. We reden naar een rustig landweggetje waar we op ons gemak met behulp van een portofoon de dopplerpeiler kalibreerden. Ondertussen deed Marcel een handmatige peiling met de Fokzbox. We kwamen allen tot dezelfde conclusie, de ballon zweefde ten noordoosten van Utrecht. Afstand onbekend.

Met een gangetje van 100km/h reden we via de A12 en A30 de A1 op richting Apeldoorn. Eenmaal op de A1 leek het een makkelijk middagje te worden. De dopplerpeiler was zeker van zijn zaak, en de ballon leek keurig de richting van de A1 te volgen. Nergens hadden we twijfels bij een afslag of splitsing. Regelmatig zagen we zendamateurs langs de snelweg staan, antennes in de lucht wijzend. Dit gaf ons extra vertrouwen, we gingen goed.

Exact elke 15 minuten kwam er een update binnen van de organisatoren, met positie en hoogte van de ballon. Wat ons betreft mocht deze informatie best wat minder zijn, want ze trokken continue dezelfde conclusie als dat wij deden. Jammer, want zo konden we moeilijk een voorsprong opbouwen op de rest van de deelnemers.

Op een gegeven ogenblik verloor de dopplerpeiler zijn nauwkeurigheid. Dit overkwam ons voorgaande jaren ook, zodra we onder de ballon reden. Exact op dit moment reden we voorbij de volgauto van de organisatie. We besloten bij het einde van de A1, bij de grensovergang met Duitsland even te stoppen voor een handmatige meting met de Fokzbox. Al snel kwamen we de volgwagen weer tegen en werden we (net als vorig jaar) geïnterviewd door Mischa PA1OKZ en Otto PD2ODR.

De parkeerplaats stroomde vol met zendamateurs, dus we besloten onze weg te vervolgen. We hadden een inschatting gemaakt van de snelheid en richting van de ballon, en reden een kilometer of 20 Duitsland in, zoekend naar een strategische plaats om de ballon op te wachten. Omdat bekend was gemaakt dat hij inmiddels ruim 30km hoog was, kon hij ieder moment knappen.

Op de ATV beelden was inmiddels te zien dat de ballon geknapt was, en onze peilapparatuur gaf aan dat de ballon ons gepasseerd was, iets verder Duitsland in. Eenmaal neergestort hoorden we de zender nog steeds. Dit is een unieke situatie, meestal zijn we hem kwijt en moeten we een eind rijden in de richting van de laatste peiling, in de hoop dat we hem weer horen. We konden dus blijven peilen op signaal, terwijl de ballon de aarde al had bereikt. Dit kon maar één ding betekenen, namelijk dat we zeer dichtbij zijn.

We kozen ervoor om niet de snelweg te pakken richting de eerstvolgende afrit (7km) maar binnendoor te zigzaggen naar de vos. Dit was wel even spannend, want de weg liep redelijk ongunstig. Zo ongunstig zelfs, dat we het signaal korte tijd even kwijt raakten. Maar volgens Google Maps zou dit goed moeten komen, en dat was ook zo. De dopplerpeiler was nu helemaal in zijn element, want deze kan veel beter overweg met een signaal afkomstig van de horizon, in plaats van een signaal hoog boven je. Vrijwel zonder twijfel en binnen no-time bereikten we de landingsplaats van de ballon. Helaas stonden er al twee auto’s, maar we hadden een podiumpositie te pakken!

De ballon zelf bleek op ongeveer 10 meter hoogte in een boom te zijn blijven hangen. Dit was lastig voor de organisatie (ze willen hem heel graag hergebruiken voor volgend jaar en geen troep achterlaten in een natuurgebied) maar een groot voordeel voor ons. Door de grote hoogte konden we hem nog uitstekend ontvangen na de landing. Al snel werd met behulp van een uitschuifbare antennemast de zender uit de boom gevist. Direct kreeg ik medelijden met de mensen die nog actief aan het jagen waren. Deze jagers kunnen nu makkelijk verkeerde conclusies trekken. Opeens is namelijk het signaal veel zachter geworden, waardoor ze misschien denken de verkeerde richting op te rijden. Voor ons maakte het niet meer uit, onze 3e plek was veilig gesteld.

Al rap vulde de berm bij de vindplaats zich met auto’s. We bekeken de creatieve antenneoplossingen van onze medeamateurs, kletsten wat bij met oude vrienden en namen trots onze prijs in ontvangst.

Omdat de avond al ingetreden was en we nog een flinke terugreis voor de boeg hadden gingen we er snel vandoor, dineerden bij de Mac en bespraken onze strategie voor volgend jaar. Want dan proberen we het opnieuw. Zelfde team, nieuwe strategie, en wellicht verbeterde apparatuur? Wie weet …