Reagerend op de oproep op de PI4UTR WhatsApp van onze voorzitter Michael, PA4MIC, had ik beloofd zaterdag tussen 9 en half 10 op het fort aanwezig te zijn om ook de handen uit de mouwen te steken. Nooit verwacht dat iemand daar zo vroeg zou zijn, kwam ik exact half 10 over de brug bij het fort en verwonderde me over het aantal auto’s dat daar al stond. Dacht ik nog even dat die van dagjesmensen waren die het fort bezochten, bleek het al snel dat ik het grote plichtsbesef en enthousiasme van mijn mede VERON afd. Centrum leden had onderschat.
De beide deuren van het fort stonden wagenwijd open en een hels kabaal van getimmer en het gekraak van brekend hout kwam uit de diepte naar boven.
Beneden gekomen trof ik tussen de herrie en dwarrelend stof Ruud/NL13562, Will/PA3GQY, Alphonso/PE2KIM, Michael/PA4MIC, Hans/PA1ALV en Kees/PA5Z aan die inmiddels de shack al vrijwel geheel uit elkaar gehaald hadden. Aanzien de shack ruimte daarmee vol was nam ik de taak op me om al het hout naar boven te brengen voor bij het afval. Het bleek dat Hans/PA1ALV de planken en korte stukjes graag mee wilde nemen voor de open haard en later op de dag bleek dat Kees/PA5Z de lange balken wel wilde voor zijn haard zodat het afvoeren van het oude hout uiteindelijk niet al teveel problemen met zich meebracht. Natuurlijk werd een deel van het hout bewaard om te worden gebruikt voor de opbouw van de shack in de nieuwe locatie bij de Scouting Groep PEKA 18.
Inmiddels begon ik de spullen die overal op de grond verspreid lagen maar stuk voor stuk naar boven te sjouwen om ze in het opberghok veilig te stellen. Onvoorstelbaar wat een meuk! Kwam zo ik verroeste zaken tegen die ik 35 jaar gelden ook al in het fort zag staan, waar volgens mij in de tussentijd nooit wat zinnigs mee is gedaan en nu misschien zelfs nog mee verhuisd naar de nieuwe locatie. Om die oude troep nu maar eens weg te gooien leek me eigenlijk wel zinvol maar daar dacht de voorzitter toch anders over. Michael vertelde dat ze juist de week daarvoor al een (meerdere) gevulde aanhanger vol meuk naar de stort hadden gebracht. Wow, en nog zoveel over… nu ja, ik begrijp zijn standpunt natuurlijk maar toch… wat doen we er mee…
Inmiddels waren Alphonso en Will begonnen aan het verwijderen van de netwerk, elektra en coax bekabeling die in de loop der jaren in het fort is aangebracht. Daar kwam me toch een berg draad tevoorschijn. Maar goed dat koperdieven nooit geweten hebben dat door de krochten van het fort een aanmerkelijk kapitaal lag.
Daarna kwam de rest van de recreatie / lesruimte aan de beurt. Het leek haast wel of de bar destijds kogelwerend was ontworpen want die was degelijk gebouwd van super dik en stevig hout. Voor Hans en Alphonso echter geen enkele belemmering want in no time hadden ze het hele zaakje gedemonteerd en kon ik weer, gelukkig geholpen door Ruud, met planken sjouwen.
De zwaar verroeste metalen kast volgde niet veel later en werd met vereende krachten de trap op het fort uit gesjouwd en meteen op de aanhanger, die Kees en Ruud inmiddels hadden opgehaald, gelegd.
Uit deze kast kwamen nog wat parafernalia uit het roemruchte verleden van onze afdeling tevoorschijn. Een hevig vervuild bewerkt plankje voor de winnaars van de ‘Gouden Spijker’. Deze is maar twee maal uitgereikt. In 1989 aan Henny/PA3CPM en in 1990 aan Ben/PA0VON. Ook een ietwat verroeste beker met de namen van de winnaars van de Vossenjacht Competitie VERON afd. Centrum. In 1984 was dat PE1HQJ gevolgd in 1985 door PE1JCW. PE1JYG won zowel in 1986 als het jaar daarop. De laatste vermelding was 1988. In dat jaar was PA3EGX de winnaar. Vaag herinner ik me dat in de jaren daarna de vossenjacht competities werden voortgezet binnen de afdeling Het Gooi.
Inmiddels was de aanhanger vol met grofvuil en waren Kees en Ruud samen op weg naar de milieu straat van de gemeente Utrecht om te lossen.
Omdat het tegen 13: 00 uur liep en Michael signalen van zijn maag kreeg, was hij er op uit getrokken op zoek naar voedsel. Helaas waren alle frietzaken nog gesloten maar een radioamateur weet te improviseren en dus kwam hij terug met een kilo overheerlijke kibbeling waarvan we met z’n allen liggend in het gras voor het fort, volop genietend van de warme voorjaarszon en een blikje Cola, hebben genoten.
Na de lunch de achterbanken van mijn auto naar beneden geklapt en de wagen volgeladen met rollen coax en computer schermen.
De computers en andere spullen gingen in het busje van Kees. Op het dak werden het grote whiteboard van de cursus en een tafelblad uit de shack vastgesjord en met voorop motor begeleiding van Paul/PE2LZ, die tijdens de lunch ook was verschenen op het fort, nadat Michael hem eerst uit bed had gebeld , gingen we de eerste lading spullen overbrengen naar de nieuwe locatie. Inmiddels was daar de zoon van Ruud ook verschenen, hetgeen een meer dan welkome aanvulling was van elastische spierkracht om de grote stukken de smalle wenteltrap op te dragen naar de nieuwe shack.
De rest was in het fort gebleven om daar de laatste kabels, lampen en andere nagelvaste zaken lost te maken en naar boven te slepen. Nadat we bij PEKA 18 alles hadden uitgeladen en Michael en Paul daar met de beheerder afspraken hadden gemaakt voor de toekomst, gingen we rond half drie terug naar ons, nu bijna lege, vertrouwde fort de Gagel. De mannen daar hadden gelukkig ook niet stil gezeten.
De spullen die van belang zijn, hadden ze opgeslagen in de nu lege ruimte waar die ochtend nog de shack was en de les/recreatieruimte hadden ze provisorisch weer wat ingericht met een geïmproviseerde tafel en wat stoelen zodat er komende dinsdag nog en clubavond gehouden kan worden.
De laatste rommel werd met vereende krachten naar beneden gesjouwd. Michael en Alphonso testen nog eens hun hijsvermogen door samen zowel een zwaar metalen 19-inch rek als een onhandige en zeer vies stinkende waterton in een keer naar beneden te sjouwen.
Paul had over tillen andere inzichten en liet ons zien dat het simultaan dragen van een oud toetsenbord, een plank en een meter tuinslang ook al een hele prestatie zijn.
De laatste rommel werd in de bestelwagen van Kees gepropt, de deuren snel dicht gedaan en met open ramen – want het stonk erbarmelijk – reden Kees en Michael nogmaals, maar nu met grote snelheid, naar de gemeente werf.
Nadat alles zo goed mogelijk aan de kant was gemaakt en geveegd ging ik tegen 15.30 uur huiswaarts. De handen en kleren pikzwart van de viezigheid die zich in ruim vier decennia in het fort had opgehoopt en de neus hevig jeukend van het fijnstof maar met een voldaan gevoel. De spieren moesten zich langzaam zich weer ontspannen maar het was bere gezellige zo met elkaar een hele dag bezig te zijn en samen te werken aan een nieuwe toekomst voor onze afdeling Centrum.
Wim, PA2GRC.
